LINIA KAZIMIERZA WIERUSZ-KOWALSKIEGO
Kazimierz Dominik Wierusz-Kowalski, (pradziadek RWK) urodził się w 1835 zmarł w 1914 – ojciec Mariana Wierusz-Kowalskiego. Brat Edmunda Wierusz-Kowalskiego autora „Wspomnienia Moje z rozku 1863. „Urodziłem się dnia 6.XII.1883 r w Sielcu, powiat Pińczów, jako najmłodszy syn Kazimierza, uczestnika Powstania 1863 r. i Marii z Rybarskich.” z życiorysu dziadka RWK – Mariana. Żoną Kazimierza Dominka była Maria z domu Rybarska urodzona w 1845 zmarła w 1920. Z tego związku narodziło się 8 potomstwa w tym wspomniany Marian.
Marian Wierusz-Kowalski, urodził się w 6 XII 1883r w Sielcu powiat Pińczów. Ociec Mariana Kazimierz był bratem Edmunda Wierusz-Kowalskiego autora „Wspomnienia Moje z rozku 1863. „Urodziłem się dnia 6.XII.1883 r w Sielcu, powiat Pińczów, jako najmłodszy syn Kazimierza, uczestnika Powstania 1863 r. i Marii z Rybarskich.” z życiorysu Mariana. Żoną Kazimierza Dominka była Maria z domu Rybarska urodzona w 1845 zmarła w 1920. Z tego związku narodziło się 8 potomstwa w tym wspomniany Marian. Po ukończeniu szkoły podstawowej i gimnazjum ogólnokształcącego w Pinczowie odbył praktykę w aptece w Sosnowcu. Po przepracownaniu 6 lat w ww aptece, postanowił rozpocząć studia farmaceutyczne. Początkowo uczęszał na wydział farmacji na uniwersytecie w Moskwie później przeniósł się do Charkowa. Na uniwersytecie w Charkowie uzyskał dyplom prowizora w 1911r. Po powrocie do Polski, zarządzał apteką w Szczekocinach powiat Włoszczowski. W roku … ożenił się z Janiną Brodzic-Żochowską z którą miał 2 synów Józefa ur. 24.02.1918 r. Tadeusza ur. 14.07. 1917 i córkę Zofię ur. 24.09.1925
Aptekę tą początkowo wydzierżawił (1914r.) później nabył i prowadził do 1938r. Po sprzedaniu apteki wraz z rodziną przeniósł się do Warszawy gdzie dwóch synów Tadeusz i Józef studiowało na Politechnice a córka Zofia uczeszczała do gimnazjum. W Warszawie nabył aptekę przy ul. Ossolińskich 6 „Dom Franckich”, którą prowadził do Powstania Warszawskiego. W czasie okupacji w domu przy Ossolińskich 6 prowadzone były tajne komplety z farmacji, m.in. prowadzone przez profesora Bronisława Koskowskiego. Wielu profesorów zostało wymordowanych przez hitlerowców, co skłoniło synów do wstąpienia do konspiracji. W Powstaniu Warszawskim Józef walczył w zgrupowaniu im. Łukasińskiego (batalion “Łukasiński”). Brał udział w krwawej obronie “Twierdzy Kanoniczki” i budynku ratusza przy ul. Senatorskiej. Obrona ta miała uniemożliwić dotarcie niemców na Satare Miasto. Po kilku nie udanych próbach zdobycia twierdzy przez Wehrmacht, do walk w tym rejonie została posłana, słynna z okrócieństwa, brygada SS Oskara Dirlewangera.
6 dnia walk został ranny i odtransportowany do szpitala powstańczego w budynku Poczty Polskiej przy ul. Świętokrzyskiej gdzie po 2 dniach zmarł.
W trakcie Powstania żona, córka i gosposia Józia, zostały wywiezione do Oświęcimia, on sam wraz z synem Tadeuszem trafili do obozu w Pruszkowie skąd udao im się uciec. Żona z cóką i gosposią zostały przetransportowane do obozu w Ravensbruck. W związku z tym że budynek apteki został zburzony podczas Powstania, w marcu 1945 r. wraz z synem Tadeuszem udali się na zachód Polski w celu znalezienia poniemieckiej apteki którą mogliby zagospodarować. Po rocznym pobycie na Pomorzu, w związku z powrotem żony i córki w 1946r. wrócili do Warszawy. W Warszawie mieszkał do śmierci w roku 1960. Został pochowany obok syna Józefa na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.
Józef Wierusz-Kowalski ur. 24.02.1918 r. Po przybyciu do Warszawy, rozpoczął studia na wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Po wybuchu wojny kontynuował studnia na tajnych kompletach oraz włączył się do działalności konspiracyjnej AK – zgrupowanie im. Łukasińskiego (batalion „Łukasiński”) „Dyon 1806”. Józef W-K brał udział w krwawej obronie „Twierdzy Kanoniczki” i budynku ratusza przy ul. Senatorskiej. Obrona ta miała uniemożliwić dotarcie niemców na Stare Miasto. Po kilku nie udanych próbach zdobycia twierdzy przez Wehrmacht, do walk w tym rejonie została posłana, słynna z okrucieństwa, brygada SS Oskara Dirlewangera. 6 dnia walk został ranny i odtransportowany do szpitala powstańczego w budynku Pocztowej Kasy Oszczędności przy ul. Świętokrzyskiej 31-33 gdzie po 2 dniach zmarł.
https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/jozef-kowalski,23539.html
Tadeusz Wierusz-Kowalski urodził się 14.07.1917 r. we Wodzisławiu (pow. jędrzejowski) jako pierwsze dziecko Mariana i Janiny Wierusz-Kowalskich z d. Żochowskiej. Rok później urodził się Józef, a siedem lat później Zofia. W wieku 9 lat rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Mikołaja Reja (do którego w latach 1874-1886 uczęszczał Stefan Żeromski), które ukończył w 1930 r. W 1937 r., po przeprowadzce rodziny do Warszawy, został przyjęty na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, do której uczęszczał do wybuchu wojny. W latach 1936-1937 uczęszczał również do Szkoły Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona kierowanej przez Michała Bylinę.
Po zamknięciu uczelni, od 1940 r. uczęszczał do Państwowej Szkoły Budowlanej II st. w Warszawie, którą ukończył w 1942 r. W trakcie okupacji wraz z ojcem i rodzeństwem organizował tajne komplety w mieszkaniu rodziców przy ul. Ossolińskich. Po wybuchu Powstania Warszawskiego wraz z ojcem, matką, siostrą i gosposią zostali wyrzuceni z Warszawy. Podczas transportu do Pruszkowa wraz z ojcem zostali oddzieleni od reszty rodziny i udało im się uciec. Matka, siostra i gosposia zostały przetransportowane do obozu w Oświęcimiu, a później do Ravensbrück. Wróciły do Polski w 1947 r.
Od 1945 r. wraz z ojcem poszukiwali miejsca do zamieszkania i pracy. W tym okresie poznał Henryka Stażewskiego, z którym wspólnie odnawiali zniszczone podczas wojny malowidła sakralne. Na wieść o powrocie rodziny z Niemiec, zdecydowali o powrocie do Warszawy. Po powrocie do stolicy i znalezieniu w miarę nienaruszonego mieszkania przy ul. Al. Na Skarpie, Tadeusz podjął przerwane przez wojnę studia na Politechnice Warszawskiej, które ukończył w 1950 r. W tym samym roku rozpoczął studia podyplomowe na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas studiów aktywnie uczestniczył w pracach Naczelnej Rady Odbudowy Warszawy, za co otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
W 1957 r. poślubił Elżbietę z Kokczyńskich, z którą miał dwóch synów, M. i Rafała. W latach 1950-1957 kierował zespołem w Biurze Urbanistycznym w Warszawie, a później pracował w Biurze Planowania i Rozwoju Warszawy. W 1971 r. wyjechał na placówkę do Algieru, gdzie wraz z zespołem polskich architektów przygotowywał plan rozwoju miasta Algier. Po powrocie do Warszawy kontynuował pracę w BPRW. Po przejściu na emeryturę wraz z żoną przeprowadził się do Radości k. Warszawy, gdzie zajmował się malarstwem i ceramiką artystyczną. Zmarł 02.07.2002 r. i został pochowany w grobie rodzinnym na warszawskich Powązkach.
Elżbieta Wierusz-Kowalska z d. Kokczyńska, żona Tadeusza Wierusz-Kowalskiego.
Urodziła się 23.05.1923 r. w Poznaniu jako córka Marcelego i Stanisławy z Zahorowskich. Była trzecim dzieckiem rodziny Kokczyńskich. Starszym bratem był Marcelek, ur. w 1917, który zmarł tragicznie w 1923 r., oraz Jerzy, ur. 12.11.1920 r.
Do 1939 r. (wypędzenie mieszkańców Poznania przez wojska niemieckie) mieszkała w Poznaniu, gdzie ukończyła 3 klasy gimnazjum im. Klaudyny Potockiej. Od 1939 r. do 1944 r. mieszkała w Warszawie. W tym czasie ukończyła czwartą klasę gimnazjalną, roczny kurs administracyjno-handlowy oraz zdała maturę. Po zakończeniu działań wojennych wróciła do Poznania, gdzie rozpoczęła uczęszczanie do Akademii Handlowej. Podczas okupacji działała w konspiracji w ramach Szarych Szeregów.
28.08.1994 r. podczas umacniania barykady w Alejach Jerozolimskich zginął jej ojciec Marceli. ttps://www.1944.pl/ofiary-cywilne/marceli-kokczynski,19292.html.
Brat Jerzy ps. „Boczkowski” walczył w pułku im. gen. W. Sikorskiego NSZ (tzw. „Sikora”) w rejonie ulicy Czackiego w Śródmieściu Północnym. Po kapitulacji cały oddział ochotniczo wszedł w skład kompanii „A” batalionu osłonowo-ewakuacyjnego, nadzorującego wyjście żołnierzy i ludności cywilnej. cywilnej. https://www.1944.pl/fototeka/kolekcja/jerzy-kokczynski-boczkowski,27.html
2.03.1948 r. uzyskała dyplom magistra Akademii Handlowej w Poznaniu. W październiku przeniosła się do Warszawy. Od stycznia 1950 do czerwca 1954 r. pracowała w Biurze Urbanistycznym Warszawy oraz rozpoczęła studium Planowania Przestrzennego. Następnie pracowała w Biurze Planowania Rozwoju Warszawy pod kierownictwem Stanisława Jankowskiego „Agatona” i należała do Towarzystwa Urbanistów Polskich.
W 1972 r. wraz z dziećmi dołączyła do przebywającego na placówce męża, gdzie przebywała do roku 1978. Po powrocie do Warszawy aż do emerytury pracowała nadal jako architekt.
Zmarła 15.03.2008 r. i jest pochowana w grobie rodzinnym na Starych Powązkach w Warszawie.
Zofia Chodkiewicz z d. Wierusz-Kowalska
Zofia Chodkiewicz z d. Wierusz-Kowalska, urodzona 24 IX 1925 r. we Wodzisławiu, jako trzecie dziecko Mariana i Janiny Wierusz-Kowalskich. Tam uczęszczała do Szkoły Powszechnej, a po przeprowadzce do Warszawy — do gimnazjum.
Po wybuchu Powstania Warszawskiego, 10 sierpnia 1944 r., wraz z matką Janiną i pomocą rodzinną Józefą Habińską, została wraz z ok. 550 tys. mieszkańców wywieziona do specjalnie w tym celu uruchomionego obozu przejściowego w Pruszkowie, a 13 sierpnia 1944 r. do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. 30 września 1944 r. przybyły do obozu Ravensbrück, by w końcu dotrzeć do obozu w Minden, gdzie 8 marca 1945 r. zostały oswobodzone przez armię amerykańską.
W obozie przekształconym dla DP (Displaced Persons) pracowała w pralni i w kasynie oficerskim amerykańskim jako kucharka. Później została wraz z matką i panią Józią przetransportowana do kolejnego obozu dla DP w Murnau. Tam pracowała w biurze okręgowym opieki nad obozami polskimi jako sekretarka osobista i tłumaczka majora amerykańskiego.
2 grudnia 1946 r. cała trójka przekroczyła granicę Polski w Dzieduszycach i dotarła do Warszawy. Wyszła za mąż za Leona Chodkiewicza. Zmarła 12 lipca 2017 r. Pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera K-1-63).
Leon Chodkiewicz urodzony w 1913 w Kijowie, zmarły 4 stycznia 1988 w Warszawie – inżynier mechanik, nauczyciel akademicki Politechniki Warszawskiej, specjalista w zakresie budowy i konstrukcji urządzeń mechanicznych ciężkich.
W 1931 ukończył warszawskie Gimnazjum im. Tadeusza Reytana, w 1934 rozpoczął roczną służbę wojskową w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii. W 1935 rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, naukę przerwał wybuch II wojny światowej. Uczestniczył w wojnie obronnej, podczas której dostał się do niewoli, przebywał w obozie jenieckim Woldenberg II C. Po zakończeniu działań wojennych i uwolnieniu powrócił do Warszawy i kontynuował studia obierając jako specjalizację uzbrojenie. W 1948 przedstawił pracę dyplomową i po uzyskaniu stopnia magistra rozpoczął pracę w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej, a następnie jako główny konstruktor przeniósł się na macierzysty wydział politechniki. W 1954 został kierownikiem Zakładu Konstrukcji Urządzeń Mechanicznych na Wydziale Sprzętu Mechanicznego, w 1957 opublikował podręcznik pt. Broń przeciwpancerna piechoty. W 1958 został zastępcą profesora i prodziekanem ds. dydaktycznych na Wydziale Sprzętu Mechanicznego, obie funkcje pełnił do 1961. Również od 1958 przez jedenaście lat przewodniczył Senackiej Komisji ds. Dyscyplinarnych oraz zastępcą przewodniczącego Senackiej Komisji ds. Wychowawczych dla studentów Politechniki Warszawskiej. Od 1966 był prodziekanem ds. dydaktycznych Wydziału Mechaniczno-Technologicznego, a od 1969 dziekanem tego wydziału. W 1970 poza pracą na uczelni objął stanowisko dyrektora Instytutu Budowy Sprzętu Mechanicznego, rok później otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Leon Chodkiewicz zasiadał w komisji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego ds. Reformy Wyższych Studiów Technicznych, był stałym konsultantem w Wojskowym Instytucie Uzbrojenia w Zielonce oraz w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Zakładów Metalowych w Tarnowie, zasiadał w wielu komitetach i radach naukowych. W 1977 rozpoczął pracę nad unikalnym dwutomowym skryptem pt. Podstawy budowy dział, który został opublikowany w 1982. Rok później przeszedł w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera K-1-63)
Rafał Wierusz-Kowalski Urodziłem się 11-10-1962 r. (rocznica urodzin Alfreda Wierusz-Kowalskiego i Bitwy pod Lenino) w Warszawie jako drugi Tadeusza i Elżbiety z Kokczyńskich. Jako młody obywatel PRL uczęszczałem do żłobka i szkoły podstawowej. Już wtedy ulegałem indoktrynacji o wyższości obecnego ustroju nad czasami słusznie minionymi. Na szczęście dom rodzinny i cudowna pani wychowawczyni Alicja Radkowska – członek Szarych Szeregów wpoili mi, że poza tym co jest oficjalne jest też to co jest prawdziwe. Jednak młody wiek czasami mieszał te dwie rzeczywistości i zdążało się że w szkole rysowałem Lenina w motorówce a później na lekcji religii pana Jezusa też w motorówce. Element motorówki nie został do tej pory, mimo godzin spędzonych na różnych kozetkach, rozwiązany. W drugiej klasie szkoły podstawowej wyruszyłem z rodzicami i bratem do Algierii. Miałem zostać kilka miesięcy, a zostałem blisko 5 lat. Ojciec jako architekt uczestniczył w rozbudowie Algieru. Początkowo zostałem zapisany do szkoły żeńskiej prowadzonej przez siostry francuskie (szkoła była blisko domu i była tam klasa mieszana dla niemówiących jeszcze po francusku) a później do innych szkół francuskich. Okres ten był bardzo intensywny pod względem krajoznawczym. Zwiedziliśmy Algierię oraz kraje basenu Morza Śródziemnego. Rodzice słusznie zakładali że jest to szczególna okazja zwiedzenie kawałka świata gdyż po powrocie dostęp do paszportów był bardzo ograniczony. Po powrocie do Polski uczęszczałem do Liceum im Narcyzy Żmichowskiej a później do dwuletniej szkoły pomaturalnej o specjalizacji turystycznej. Po jej ukończeniu wybrałem się na Romanistykę UW. Jeszcze podczas studiów rozpocząłem pracę w różnych firmach francuskich by w końcu dołączyć do Banku BISE SA gdzie rozpocząłem moją przygodę z rekrutacją. Jako specjalista ds. executive search, Pracowałem w EY, Deloitte, Aims i Marsh McLennan. Obecnie prowadzę własną działalność. Poza docieraniem do różnych ciekawych członków rodziny W-K moją pasją jest nurkowanie, narciarstwo, fotografia www.wierusz.eu i czasami baloniarstwo.
