Adam Wierusz-Kowalski 1878–1956
Ukończył szkoły w Siedlcach, a następnie studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Politechnicznego w Warszawie, gdzie praktykował przy budowie tramwajów. W młodości związał się z ruchem socjalistycznym, organizując szkolne koła PPS. W 1904 roku został aresztowany i osadzony na Pawiaku za udział w demonstracjach listopadowych na Placu Grzybowskim. W 1905 roku organizował strajki szkolne, a następnie ponownie aresztowano go za wydawanie tajnej gazetki. Po raz kolejny trafił na Pawiak, a ostatecznie zesłano go na Syberię, do kraju narymskiego.
Miał brata Tadeusza oraz siostrę Helenę, która poślubiła Kazimierza Koszutskiego, znanego działacza socjalistycznego. Ożenił się ze Stanisławą Sosnkowską, siostrą przyszłego generała Kazimierza Sosnkowskiego. Cała rodzina działała aktywnie na polu niepodległościowym, często otrzymując wyroki więzienia lub zsyłki. Żona dobrowolnie towarzyszyła mu na wygnaniu syberyjskim, skąd razem zdołali uciec do Lwowa.
W latach 1906–1907 pracował przy modernizacji tramwajów lwowskich, a później w przemyśle naftowym, m.in. w Borysławiu. Awansował na dyrektora fabryki maszyn wiertniczych w Gliniku Mariampolskim i pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Inżynierów Naftowych. W 1940 roku został aresztowany przez Gestapo w Jaśle i wysiedlony do Krakowa. Po wojnie kierował Zakładami Maszyn i Urządzeń Wiertniczych w Gliniku Mariampolskim, które prowadził do 1950 roku.
Zmarł w 1956 roku w Krakowie. Z małżeństwa ze Stanisławą Sosnkowską pozostawił córkę Wandę Levittoux oraz synów: wcześnie zmarłego Zdzisława i Jana Zbigniewa, inżyniera mechanika.
Jan Zbigniew Wierusz-Kowalski. Syn Adama i Stanisławy z d. Sosnkowskiej siostry Generała. Porucznik Pilot (ang. Flying Officer) z 300 Bombowego Dywizjonu Ziemi Mazowieckiej.
Urodzony 09.06.1912 w Truskawcu (obecnie Ukraina), gdzie spędził lata najmłodsze, uczęszczał do szkoły powszechnej i gimnazjum a następnie ukończył szkołę lotniczą. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji a potem do Anglii, gdzie służył w 300 Dywizjonie Bombowym. Swains Lane – Highgate , grób Sq. 68, gr. 51 436 – Anglia Dwukrotnie odznaczony Medalem Lotniczym. Zmarł 26.10. 1984 r. w Londynie – pochowany na cmentarzu w Swains Lane – Highgate w Londynie
300 Polski Dywizjon Bombowy powstał 1 lipca 1940 w bazie RAF Bramcote. 14 września 1940 odbyły się pierwszy lot bojowy. W następnych miesiącach dywizjon regularnie bombardował doki Brestu, gdzie stacjonowały dwa niemieckie pancerniki Scharnhorst i Gneisenau. W nocy z 23 na 24 marca załogi Dywizjonu 300 i 301 oraz dywizjonów angielskich po raz pierwszy bombardowały Berlin. W kwietniu bombardowano port w Breście, Rotterdam, Hawr, Kolonię oraz ponownie Berlin. W nocy z 2 na 3 maja 1941 oba polskie dywizjony wzięły udział w masowym nalocie na Hamburg, mając za zadanie oznaczyć bombami cel.
16 lipca 1941 odbyła się uroczystość przekazania Sztandaru PSP z rąk Naczelnego Wodza Inspektorowi PSP gen. Stanisławowi Ujejskiemu, który przekazał go dowódcy dywizjonu 300. Odtąd, co trzy miesiące Sztandar PSP był przekazywany kolejnemu dywizjonowi. Wtedy nastąpiło też przeniesienie dywizjonu do bazy RAF Hemswell, skąd kontynuowano operacje bombowe aż do maja 1942. Z nowej bazy RAF Ingham 15 załóg dywizjonu wzięło udział w nocy z 3 na 4 maja 1942 w nalocie tysiąca bombowców na Kolonię, a następnie w czerwcu dwukrotnie na Essen i Bremę. Do końca roku kontynuowano operacje bombowe na miasta niemieckie. Do lipca dywizjon uczestniczył w bombardowaniu Zagłębia Ruhry. W sierpniu 1943 po raz ostatni brał udział w operacji Gomora– masowych nalotach bombowych na Hamburg.
We wrześniu 1944 przeprowadzono bombardowania na zakłady chemiczne w Essen, Ludwigshafen, Ulm, Koblencji, Bonn, Merseburg, ponosząc przy tym znaczne straty, 75% stanu załóg. W nocy z 13 na 14 stycznia dywizjon bombardował zakłady chemiczne koło dzisiejszego Szczecina.
Ostatnią misją dywizjonu była obecność 14 maszyn w grupowym nalocie 420 Lancasterów na rezydencję Adolfa Hitlera w Berchtesgaden 25 kwietnia 1945.
Dywizjon 300, pełniąc służbę w Grupie RAF Bomber Command, wykonał 3891 samoloto-zadań, w tym 684 bojowych, zrzucając 10 712 ton bomb. W walkach zniszczono lub uszkodzono 15 niemieckich samolotów, przy stratach własnych 79 maszyn. Poległo 371 lotników, do niewoli dostało się 87. Dywizjon oddał samoloty 11 października 1946, a ostatecznie został rozformowany 2 stycznia 1947.
Odznaka Dywizjonu. Stanowi ją czteropolowa tarcza herbowa książąt mazowieckich w kształcie emaliowanej szachownicy lotniczej. W prawym górnym polu wizerunek orła książąt mazowieckich, w lewym dolnym sylwetka brytyjskiego lwa. Nad tarczą stylizowana korona z wpisaną rzymską liczbą CCC na emaliowanym perłowo tle.
Historię Dywizjonu 300 opisał barwnie w swoich pamiętnikach „7 z Halifaxa” jego były Pilot Mieczysław Pawlikowski późniejszy znany aktor scen polskich znany głównie z postaci Onufrego Zagłoby.
Wanda Zofia Wierusz-Kowalska primum voto Denier z d. Mastaj ur. 28-09-1916 r. w Borysławiu zm. 13-06-2002 w Londynie. Pochowana na cmentarzu w Highgate.
<<Przeżywszy zsyłkę do Rosji dołaczyła do Pomocniczej Lotniczej Służby Kobiet (Women’s Auxiliary Air Force Service stopień Aircraftwoman ACW1) członkini churu parafialnego KPH, oraz Stowarzyszenia Lotników Polskich>> fragment nekrologu.
